Salimenga\'s, hello!

Ik zal ook eens even een verhaal(tje) typen bij de foto\'s, foto\'s zijn namelijk eigenlijk meer aanvulling op verhaal, voorbeelden van de heikele trapjes bijvoorbeeld.

Afgelopen weekend hebben we ons eerste tripje weg maar eens gemaakt, de sleur slaat er al snel in hier ;) Nee hoor, helemaal niet maar weekendje weg is altijd leuk en omdat we natuurlijk van plan zijn zolang in Ghana te blijven, willen we daarna eigenlijk wel kunnen zeggen dat we \'ALLES\' gedaan hebben dus dan ook maar gelijk beginnen met slapen in de Jungle.

De heenreis ging vrij vlot (verwachten we daarom al helemaal van de terugreis), alles by trotro. Trotro is een busje met wisselend, maar meestal tussen 15-25 personen, aan boord die eigenlijk overal naar toe gaat, ofwel passeert. Het trotro station is genoemd naar plaats waar je heen wilt, dus wil je naar Damongo, dan heet het trotro station \'Damongo-station\'. Eigenlijk heel logisch en simpel, als je het weet dan. Op het trotro-station koop je ticket of in de trotro zelf en dan is het wachten tot die vol is en vertrekt. Met vol wordt ook vol bedoeld, er kan dan eigenlijk nietsss meer bij, laat staan iemand. Is ie niet vol als ie vertrekt, dan raakt ie onderweg wel vol, met mensen uit de dorpen die instappen. Je kunt alles meenemen wat je wilt, en er is altijd wel een plekje voor of wordt gemaakt. Geregeld zie je trotro\'s voorbij komen met hoop mensen, spullen en paar geiten of schapen op het dak. De staat van de trotro en dus ook het zit/reiscomfort is ook heel wisselend, sometimes you\'re lucky en sometimes iets minderrr. Het reiscomfort is ook erg afhankelijk van de staat van de weg, maar ook die is erg wisselend. Op de heenweg was het zo stoffig dat we steeds bij passeren door andere auto/trotro of vrachtwagen volledig in een stofwolk verdwenen, de chauffeur werd dan letterlijk verblind door het stof en wij waren rood/bruine stofwolkjes toen we uitstapten. Zeker bij de donkere mensen zag je het goed, hun haren en wimpers waren helemaal verkleurd.

In Damongo namen we de trotro naar de Wa maar toen we bijna in Wa waren had de chauffeur het gezien voor die dag denk ik en dropte ons allemaal in een andere trotro. Dit keer wel hele luxe met zwart met gele bankjes, muziekje en gave toeter (vond ie zelf ook geloof ik). In Wa moesten we helaas overstappen op de trotro naar Wechiau. CarGlass was zeker weten onder de indruk van deze voorruit (vol met barsten), en dat die nog heel bleef ook tijdens al dat getril en geschud. Uiteindelijk in Wechiau aangekomen hadden we geeeen idee waar we heen moesten (niet helemaal goed uitgezocht). Maar gelukkig bij noemen van de naam, wisten zij het wel. Zo kwamen we dus rond 3uur/half 4 aan de bij de office van Hippo Santuary, wat denk je? Gesloten. Hm. Maaaaaaar al snel kwam er een motor aangereden, die stopte en vertelde dat zijn bij broer hier werkte en die zou die wel even bellen, dan zou die komen. En jawel, al snel kwam er iemand op de motor aangereden. Het plan voor de komende nachten werd doorgenomen. Eerst boodschappen doen in het dorp. Waar we heen gingen (Talawona, betekend trouwens I don\'t want to hear of it ever again, aldus onze gids ivm ruzie met Burkino Faso) was NIETS te krijgen. Dus moesten we alles hier inslaan voor het weekend, daarna zouden we op motorking (motor met daarachter laatbak) naar de plaats van bestemming vertrekken. Op de markt de nodige inkopen gedaan, voor spagetti met groente (behalve tomaten en ui, geen groente meer op de markt), yam voor de fufu (zou de gids maken, geen probleem), brood, eieren en water etc. Dat alles hop in de motorking en gassen maar. Nou het gaspedaal wist de chauffeur inderdaad wel te vinden, scheurend gingen we op pad, leek wel een achtbaan. Onderweg kwamen de kinderen aangerend en zwaaien, maar ik durfde echt niet los te laten om terug te zwaaien haha. Toen we aankwamen waren de eitjes nog heel (groot wonder), enkele tomaten en zakjes water hadden het niet overleefd. Geen probleem. Het boomplatform konden we niet bereiken die dag. We hebben een verfrissende bucket-shower (eigen water gepompt) genomen, lekkere spagetti gegeten en omdat we zo graag buiten wilden slapen, zou onze gids een slaapplek op het dak voor ons creeeren. Hij sliep wel binnen want was veelste koud \'s nachts beweerde die, wij konden ons niet voorstellen dat echt heeeel koud zou worden maar als back up konden we altijd nog naar binnen. Die optie heb ik trouwens wel gelijk laten vallen toen ik het trapje waarmee we omhoog moesten zag (en dus \'s nachts naar beneden, nooo way), geen keus meer dus. Het werd inderdaad behoorlijk koud die nacht, Lianne is halverwege nacht naar binnen vertrokken. Ik heb alle dekens en \'n vest over mijn hoofd, nog wel redelijk geslapen die nacht. Was wel erg mooi onder de sterrenhemel!

De volgende ochtend na een broodje met omelette (mijn standaard ontbijt hier \'s morgens) hebben we ons klaargemaakt voor de kano-safari. Nu met z\'n tweeen achterop de motor (knus) op naar de Black Volta River, op naar de Nijlpaarden. Ik was erg benieuwd of we ze zouden spotten, dat is namelijk altijd maar de vraag, ookal zeggen ze dat de kans \'groot\' is. De kano-safari was erg leuk, aan de ene kant Ghana en aan de andere kant Burkino Faso, we dreven dus echt op de grens. Het duurde even maar uiteindelijk hebben we dan toch groep van 5 nijlpaarden gespot, ze waren niet in the mood om met meer dan hun oren, ogen en neus uit het water te komen. Het was toch gaaf, en ook wel onwerkelijk, om ze zo in het echt te zien! Ik heb geprobeerd wat foto\'s te maken, maar ze kwamen nooit lang adem happen dus moest snel zijn. Terug heb ik nog kleine stukjes gepeddeld, pf ik snap waar die gids zijn gespierde armen en schouders vandaan had. Maar klein beetje (bjella bjella in Dagbani) heb ik toch wat stukje geprobeerd te helpen. Sjakkelien en Lianne hebben zich vooral bezig gehouden van hozen van het water wat door de lekkende gaten en kieren naar binnen glipte. In de middag hebben we ons naar het boomplatform verplaatst, ook nog even kunnen zwemmen! Even door de smerigheid van de glibberige grond (brrr) heen, was het heerlijk! Met ongeveer 20 paar ogen toekijkend vanaf de kant haha, er hadden zich zo\'n 20 kinderen kinderen enigszins verscholen opgesteld achter de bosjes. Afgekoeld en wel (waren toch weer opgewarmd na die nacht) hebben we ons geinstalleerd op het boomplatform. Superleuk stekkie met prachtig uitzicht! Niet alle planken van het platform waren meer even stevig, waren een aantal stukken die we toch echt maar beter konden vermijden (gaten) en de trap miste ook paar treden (zie foto\'s) maar zeker een aanrader! De gids kwam ons (hij beweerd nog steeds zelf gemaakt) fufu brengen en hierna lagen we al vroeg onder de lakens. Nog even een boekje lezen en van de geluiden genieten, ook sterren waren door de boom heen goed te zien. We waren door de vorige nacht iets beter voorbereid op de kou, met alles wat ik bij me had aan en enkele lappen als dekens heb ik toch lekker geslapen. Af en toe hoorde geplons vanuit de rivier, veel geristel van bladeren en vrolijke kreten van de vogels. De gids bleef ook vannacht niet slapen trouwens wegens de kou maar kwam ons de volgende ochtend al vroeg ophalen. Achterop de motor terug, hij met ondertussen ook nog onze slaapspullen (3 dunne matrasjes, wat lakens en 2 muskieto-netten) op zijn hoofd houdend. Ondertussen vroeg ie 3x aan mij of het wel goed met me ging, ik maakte me meer zorgen om hem..

De terugreis verliep helaas minder vlot dan verwacht en gehoopt. De motorkingman zou ons om 9uur op komen halen, echter waren we al veel eerder klaar (ontbijt bleek simpel want brood was beschimmeld: crackers en thee) maar wegens geen bereik konden we de motorking-chauffeur telefonisch niet bereiken. Onze gids zou hem tegemoet rijden en dan samen terugkomen. Goed even na 10-en arriveerden ze, \'sorry for the delay\'. De trotro vanuit Wechiau terug naar Wa ging gelijk terwijl wij er alleen inzaten (gebeurd niet vaak), maar onderweg naar Wa werd deze nog goed gevuld hoor. In de Wa begon het lange wachten pas echt. Het busje naar Tamale had plek voor ongeveer 24 personen, maar zou vertrekken bij 15. Wij waren nr 4,5 en 6. Uiteindelijk gaven ze aan dat als we de 15 personen niet zouden halen we sowieso om 3uur zouden vertrekken, het was inmiddels 1uur geweest. Dit was nog de enige optie om die dag Tamale te bereiken, weinig andere keus dus. De reis duurt ongeveer 6uur, dus we zouden Tamale sowieso niet meer bij daglicht bereiken. Om 3uur hebben we ons richting het busje verplaatst, heeeeet. Uiteindelijk zijn we om 16.15u vertrokken haha, we waren niet alles enige wat gepikeerd gelukkig. Om kwart voor 4 namelijk, toen we nog eens extra moesten betalen omdat er nog niet genoeg man was, kwamen er toch nog aantal nieuwe kandidaten. O.a. iemand met een scooter, moet lukken natuurlijk. De trotro was net ingeladen, maar hop alles er weer uit, zelfs rij bankjes werd verwijderd en scooter erin. De rij bankjes moest alleen natuurlijk ook mee, dus na enig gerommel er maar bovenop. Dit werkte echter ook niet helemaal, stuur van scooter was inmiddels kapot, maar na wat passen en meten en vooral enige tijd later was het dan toch gelukt en waren we ready to goooo. Iedereen er weer in, en jawel natuurlijk zijn alle lege plekken gedurende de reis bezet geraakt en hebben we met volle trotro Tamale bereikt (na hoop stof happen, geschud, getril, gerammel, geplak en regelmatige wisselzitting). Hoewel het dus niet altijd even vlotjes en comfortabel verloopt, is het sowieso altijd hele belevenis en toch eigenlijk ookwel heel leuk!

Robert maakte zich al veel zorgen natuurlijk, want ik had amper bereik daar in Wechiau en tijdens de reis was mijn batterij bijna leeg dus telefoon uit. Maar toen ik eenmaal thuis arriveerde, was zijn motor daar, het hek was op slot, ik hoorde zijn telefoon over gaan maar geen Robert, serieus heeel vreemd. Ik roepen maar geen gehoor. Om zomaar zijn kamer binnen te stappen vind ik ook nogal wat dus heb maar even lekkere douche genomen en spullen uitgepakt en toen ik toen nog keer belde, kreeg ik een slaperige Robert aan de telefoon die gewoon thuis bleek te zijn haha. Ik mocht natuurlijk alleen niet gaan slapen voordat ie zeker wist dat alles helemaal goed was.

Afgelopen nacht was niet zo koud, maar wel weer lekker in mijn eigen bedje!

Zo, ik heb het weer niet kort kunnen houden geloof ik. Volgende keer probeer ik het echt!

Hoe is het daar? Wat mis ik allemaal? Hoe is het met de neuro-nurses en de VRE in het ziekenhuis? Denk toch wel geregeld aan jullie hoor!

Liefssssss wederom vanuit Vodafone internetcafe in Tamale.