Zo er is weer een hoop gebeurd, ik weet nu al dat het me ook deze keer niet gaat lukken om het kort te houden dus ik hoop dat je lekker zit?

Ik weet niet zo goed waar ik zal beginnen, eerst het leuke of eerst het minder leuke..? Ik zal beginnen met het minder leuke, omdat af te kunnen sluiten met wat vrolijks. Strak plan?

Voor het project loopt het even niet zo soepeltjes. Voelt een beetje alsof we midden op een kruispunt staan en geen idee hebben waar we heen zullen gaan. Geeft beetje ‘black out’ gevoel. De veranderingen die gaande zijn niet voor iedereen even gemakkelijk. We lopen ook erg tegen de cultuur aan, die beginnen we steeds ‘beter’ te leren kennen maar vooral de moeilijkheden dan. Want alles lijkt heel gemakkelijk hier, maar het ons nu wel overduidelijk dat dit zeker niet het geval is..Er wordt erg veel gedacht maar weinig wordt ook daadwerkelijk uitgesproken, door niemand niet.

Op moment zit iets Nicholas heel erg dwars, we praten een hoop, er speelt een hoop maar wat nu precies het probleem is..? Zo lastig dat er nooit écht over dingen gepraat wordt, zo wordt ook nooit iets echt duidelijk en heb je dus al helemaal geen idee wat je moet/ kan doen. Of je moet tussen de regeltjes door kunnen lezen, maar dat lukt ons nog niet helemaal geloof ik ;) Of we denken het wel maar dan krijg je weer het probleem dat je nooit zeker zult weten.. Jaa, dat maakt het lekker duidelijk hé.

Mensen spreken dingen niet uit omdat ze bang zijn dat dit later tegen hen gebruikt wordt zeggen ze. Sowieso heb ik het idee dat het leven hier best beïnvloed door een soort ‘angst’ vooral over hoe anderen mensen naar hun zullen kijken of over hen zullen denken. Aan de ene kant lijkt het dus alsof hier alles kan, mensen kunnen gerust liggen tukken op de grond in het winkeltje, is de caissière gewoon even niet aan het werk omdat ze een ijsje eten is etc. maar aan de andere kant kan ook heel veel niet. Ik mis vooral openheid, eerlijkheid en duidelijkheid eigenlijk.

Maar is het wel echt jammer want we zijn hier niet om dingen moeilijk te maken, was eigenlijk juist bedoeling juist makkelijk ;) Ik vind ook rot dat Nicholas zoveel ‘challenges’ ervaart maar om vooruit te gaan moeten we even door deze (moeilijke) periode heen. Nicholas zegt nog steeds dat goed komt, dus daar hou je me maar aan vast!

Ik heb inmiddels wel meer waardering gekregen voor het door mij best gehate eeuwige; feedback en reflecteren. Ik realiseer me hoe belangrijk het is dat dingen uitgesproken worden, zodat er gekeken kan worden naar een oplossing en je dus ook vooruit kunt. En het uiteindelijk hopelijk ook kunt ‘afsluiten’ en achter je laten..

We hebben vandaag in het internetcafé zitten lezen over de fasen van de cultuurshock. Eerste fase was: avontuur – nou die is voorbij, hoewel niet altijd.. Tweede fase is ontnuchtering; frustraties met nieuwe cultuur en ophemelen van eigen. Hm, lijkt op mijn gevoelens nu hé..

Hierna komt gelukkig de fase aanpassen en daarna fase 4 iets met balans geloof ik, dat je van beiden dingen mee gaat nemen. Ik weet niet of we ze allemaal gaan bereiken.. Sowieso schijnt niet iedereen uit deze fase te kunnen komen maar zo erg is het nu ook weer niet ;). Zijn ook wel een hoop dingen die ik nog steeds erg waardeer, de enorme hartelijkheid en behulpzaamheid altijd bijvoorbeeld.

Misschien zijn we straks net wat aangepast en dan gaan we terug; naar de omgekeerde cultuurshock. Ben benieuwd hoor. Ik zal het maar zien als erg leerzaam allemaal ;) Dat is het sowieso zeker. Je gaat je toch dingen realiseren, bijvoorbeeld hoe diep cultuur in je zit, bij ons en bij hen. Dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn, maar dus niet zo vanzelfsprekend zijn in anderen culturen. Dat de gedachtegangen zo anders kunnen zijn etc.

Goed genoeg gebabbeld over de lastige dingen, nu het goede nieuws. Met Kudus de baby gaat het stuk beter, hij is nog steeds wel erg ondervoed maar het lijkt wel de goede kant op te gaan. Veel meer zijn ogen open, beweeglijker, huilt om eten en babbelt een beetje. Zo goed om te zien!

Verder ben ik al een aantal keer mee yam gaan verkopen met Salla en Lianne. Ik had de eerste keer wel geteld 1 hele yam op mijn hoofd, dat ging goed ;) Volgende keer heb ik gelijk 3 geprobeerd maar dat is niet zo gemakkelijk, ze blijven namelijk niet zo stil liggen. Dus uiteindelijk bij twee gehouden, dan kon ik mijn armen nog wel eens loslaten hangen.. We trokken veel bekijks natuurlijk, maar dat hielp wel bij de verkoop dus dat was dan wel weer mooi.

Verder blijven er ook nog veel dingen hier die ik zo heerlijk grappig vind, zo hebben ze bij Lianne op de compound bijvoorbeeld nu een kip lopen als moeder van de kuiken- parelhoenen, blijkbaar ruilen ze dan die kippeneieren om voor parelhoeneieren (valt meer mee te verdienen) en als ze dan uitkomen zien ze die kip als hun moeder. Zo lagen ze ’s avonds allemaal op een rijtje op de rand van het dak te tukken met de moederkip ernaast. Laatst had ik een platte band en de man die mijn band aan het plakken was zat gewoon aan de binnenband te likken om het gaatje duidelijk te krijgen haha mmm. In de taxi wilde de dame naast me graag het raampje open, vraagt dit aan de chauffeur, krijgt ze mooi het handvat aangereikt om het raampje mee open te draaien. Ook hadden ze ergens boven de deur van een hut Ebola geschreven, ik maakte me al bijna zorgen haha maar niet nodig hoor, zou de Ebola buiten houden zeiden ze.

Verder hebben we (Lianne, Nicholas en ik) vorig weekend de ‘witch-camp of ‘witch-village’ (klinkt toch wat beter he) bezocht. Het is al erg lang verhaal dus zal jullie de details over de ellendig lange avontuurlijke trotro-rit besparen maar ik vond eigenlijk best een ‘leuk’ dorp. We hadden geen idee wat we ons erbij voor moesten stellen dus wilden het toch echt wel eens zien. 'Witch-camp' klinkt best eng maar tot mijn verbazing hing er écht helemaal geen onprettige sfeer in het dorp eigenlijk.. Het gaat dus zo, als men denkt dat je een heks bent, kan bijvoorbeeld zijn als iemand in de familie plots is overleden en een spiritueel iemand zegt dat jij dat gedaan hebt, dan neemt de familie je mee naar deze plek. De ‘heksen’ worden eerst naar de 'shrine' gebracht en als deze spirituele man dan ook ziet dat je deze krachten in je hebt worden deze verwijderd. Je familie moet je dan weer opkomen halen, heel officieel via de chief etc. tot die tijd verblijven de vrouwen in het dorp. De vrouwen in het dorp hebben dus geen ‘krachten’ meer. Als ze opnieuw hekserij uithalen, hebben ze opnieuw die krachten gekregen. In het dorp hebben ze allemaal een eigen hut en leven samen met klein aantal op soort compound. Geloof dat er momenteel iets van 200 vrouwen woonden, heb ook gehoord over paar mannen maar niet gezien. Ze helpen de boeren, koken voor zichzelf, en sommige gaan naar de markt om te verkopen. Ze mogen dus gewoon alles doen. Vele durven niet terug naar het dorp waar ze vandaan komen omdat ze bang zijn om vermoord te worden dus denk dat velen daarom ook nog daar zijn. De vrouwen waren heel vriendelijk en we hebben, lekker toepasselijk, een bezem van ze gekocht. Waar Willie nu op ligt te tukken. Ik, mijn ‘heksen bezem’ en een kat.. ;)

Donderdag komt Benedicta en iemand van het bestuur van het project uit NL, dus dat is fijn & leuk, weer wat frisse wind!

Hoe gaat met jullie? Echt heel erg leuk dat jullie nog steeds mijn blogs lezen!

Lots of liefssss uit Tamale