Zoo, dit zou gewoon zomaar eens mijn op één na laatste blog kunnen zijn bedenk ik me nu net.. Raar idee hoor; over een maandje ben ik gewoon weer ‘thuis’, mijn echte thuis dan want hier voelt ook wel beetje als thuis. Hoewel ik nu het dichterbij komt ook wel ‘thuiskom’-kriebels krijg maar ook afscheid/afsluit- stress, beetje dubbel gevoel dus ;)

Afgelopen weken ook weer een hoop meegemaakt, waaronder een paar echte Ghanese dingetjes zoals het fire-festival en de ‘mekka-thing’.

Te beginnen bij het fire-festival, in Dagbani: BUGUM festival, dat vond plaats maandag twee weken terug. Fire-festival is iets wat eigenlijk alleen rondom Tamale gevierd wordt en het heeft te maken met; jawel vuur. Laat ik daar nu echt een super fan van zijn.. Maargoed moet het toch meemaken dan hé, geloof dat het van de meeste Ghanezen hier het favoriete festival is. Ze vieren verschillende dingen, ofja ze vieren gewoon welk verhaal wat zij willen vieren en die verhalen verschillen ;) Dat wat ik vond op internet heb ik dan namelijk weer niet van de Ghanezen hier gehoord maar schijnt dat de geschiedenis kan worden teruggebracht naar het verhaal van Noah en de Ark. Dat toen de Ark zich ‘vestigde’ en ze naar buiten kwamen het donker was. Toen hebben ze katoen aangestoken om wat licht te hebben. Ze zouden het fire- festival vieren als herinnering aan toen, maargoed nu lees ik ergens weer dat de betekenis van Bugum is: ter herdenking van de zoektocht naar de verloren zoon van een oude koning. Ik weet het dus ook niet precies, maar niemand geloof ik dus dat scheelt, gewoon lekker feestje vieren! Ook wensen ze elkaar alweer ‘een goed nieuw jaar’ maar dat doen ze hier bij ieder feest ;)

Die avond sliep ik bij Lianne en familie op de compound. Rond een uur of half 9 liepen we met gedeelte van de gast-familie van Lianne en mét de ‘stro-takken’ richting de chief’s palace van het dorp, daar zou het allemaal gaan beginnen. Duurde natuurlijk net allemaal iets langer dan verwacht maar er werd in ieder geval al lekker gedanst. Toen het vuur aangemaakt was en de grote freaks hun stro-dingen ook in de fik hadden staan kon de stoet vertrekken. En dan wel richting de ‘forest’ om daar hun vuur op een grote stapel te gooien. Ik was blij dat we eindje achter de stoet aanliepen, de (vooral mannelijke) fanatiekelingen die voorop liepen liepen (te) wild heen en weer te zwiepen met dat vuur, dansend en zingend; ‘yooyooyooyaayoo, bonti- ma ti koelija’- ofzoiets wat zoiets schijnt te betekenen als: ‘het staat in brand dus laten we naar huis gaan’. Alle wegen, ook de grote wegen vanuit Kumasi/Bolga naar Tamale waren afgezet voor de stoet. Vanuit ieder dorp ging een stoer naar een bepaalde plek om daar het vuur ‘te dumpen’. Het was zeker mooi om te zien, van een afstandje dan. Ben nog steeds verbaasd dat ik geen grote branden of verwondingen gezien heb, om de zoveel meter stond vaak wel een bosje in de fik maar verrassend genoeg ging dat dan vanzelf uit.. Toen ze het vuur in de forest ‘achtergelaten’ hadden, kwam er een hele stoet terug met takken en sommige natuurlijk (groter, groter, grootst) met halve bomen uit de forest. Zag er wel geinig uit. Later zou het feest nog tot in de late uurtjes doorgaan rondom het chiefs palace met muziek en dansen. Wij vonden het wel weer genoeg en zijn lekker braaf met de kinderen naar huis gegaan.

Wat hier ook een heel ding was afgelopen weken waren de mensen die terug kwamen uit Mekka. Grootste gedeelte van de mensen in en rondom Tamale zijn Moslim. Dit was de tijd van het jaar voor de bedevaart in Mekka, de mensen die gezegend waren daar heen te kunnen/mogen moesten dus natuurlijk op zijn Ghanees bij thuiskomst met blijdschap verwelkomd/gegroet worden. En dat gaat in zijn Ghanees in het wit, de kleur van blijdschap. Als je niets wits draagt, lijkt het dus net alsof je niet blij bent voor degene, is de gedachte hier. Maar als je niets wits hebt mag het ook andere lichte kleur zijn, lichtblauw o.i.d. dat wel, maar liefst toch eigenlijk wit. De oma van Tolehatsu’s (Lianne’s Ghanese schoonzus) is ook naar Mekka geweest. Zo kwam het dus dat we op woensdag, geheel op z’n Ghanees gekleed in het nieuwste ‘Mekka’stofje’ (wit maar wel met print) de oma van Tolehatsu zouden gaan groeten. Te voet (we waren blij dat het die dag niet té extreem heet was) op naar een ‘wijk/dorp’ verderop. Ondertussen moest natuurlijk iedereen die we tegenkwamen gegroet worden, dus dat duurde wel even haha. Toen we daar kwamen kregen we na de gebruikelijke begroetingen een ‘borrel’ Mekka-water (Zamzam) en ging de film over Mekka aan. Nog even TZ eten en nog wat hangen en dat was het dan, lekker helemaal Ghanees. Groeten, zitten, eten en socializen. Met oma dus in het middelpunt van belangstelling en dat bijna een hele week geloof ik.. Niets even lekker thuis bijkomen ;) Hoewel het veel leek op de andere Ghanese feesten was het toch wel erg leuk om mee te maken.

Verder zijn we ook nog naar ‘Hand in Hand’ geweest. Dit is een leefgemeenschap voor verstoten verstandelijk of meervoudig gehandicapten kinderen, waar je als bezoeker in een huisje tussen kunt logeren, echt een erg leuke plek! Het weekend waren de andere vrijwilligers ook mee. Ook had Lianne haar 2 Ghanese gast-zussen voor het weekend meegenomen. Waarmee we op zaterdag naar de watervallen in Kintampo zijn geweest. Voor hen eerste keer dat ze zo ver weg waren en vooral ook voor twee nachtjes. Geloof wel dat ze het erg leuk gehad hebben! Wij zijn nog paar nachtjes langer gebleven en hebben we eens even de tijd genomen om wat rond te snuffelen op internet naar eventuele banen etc. Want ja dat komt er straks weer allemaal aan hé..

Verder heb ik op het moment prachtige benen, ik weet niet waar ik door gestoken ben maar dat beestje heeft me flink te grazen genomen; en jeuk! Maar die jeuk is nu gelukkig minder, fraai ziet het nog niet uit maar dat is een minder grote zorg hier ;)

De tijd vliegt voorbij en zoals altijd wil je op het laatste toch nog van alles doen, dus geloof dat het geen rustige weekjes zullen zijn hier nog maar dat geeft niet!

Voor het project is het allemaal nog wat onduidelijk, dat vage niets uitspreken- cultuurtje hier zal ik niet missen.. Soms is het handig (in het geval van onbelangrijke zaken dan, geen big-deal..) Maar soms ook erg onduidelijk, je weet zo heel vaak niet waar je aan toe bent, niemand, en als je het al denkt te weten is het maar de vraag of het dan ook inderdaad zo is. Maar we gaan er nog maar wat, wat te kunnen, van proberen te maken!

Morgen gaan we met 3 kinderen van het project zwemmen, EINDELIJK, eindelijk is het zwembad open. Het zwembad van VRA dan, waar ze ook een ondiep bad hebben. Daar zijn we in januari al naar gaan informeren, toen zou het eigenlijk voor de kerst klaar zijn geweest maarja vertraging hé, inmiddels is het inderdaad half november maar het zwembad is open! Lekker want het begint ook weer heter te worden. Gelukkig ook wat droger, dus niet meer zulke enorme zweetaanvallen, maar de fan staat weer continue aan en die vesten en spijkerbroeken liggen ook weer in mijn koffer. Straks in NL weer..!

Hopelijk gaat alles goed met jullie? Al Sinterklaas-kriebels? Geen pepernoten dit jaar hier L Dus geniet er maar lekker van, oh en van de chocolade letters! Mmm!

Liefsss!

P.S Bijbehorende foto’s komen nog!