De 'Mekka-thing'

Zoo, dit zou gewoon zomaar eens mijn op één na laatste blog kunnen zijn bedenk ik me nu net.. Raar idee hoor; over een maandje ben ik gewoon weer ‘thuis’, mijn echte thuis dan want hier voelt ook wel beetje als thuis. Hoewel ik nu het dichterbij komt ook wel ‘thuiskom’-kriebels krijg maar ook afscheid/afsluit- stress, beetje dubbel gevoel dus ;)

Afgelopen weken ook weer een hoop meegemaakt, waaronder een paar echte Ghanese dingetjes zoals het fire-festival en de ‘mekka-thing’.

Te beginnen bij het fire-festival, in Dagbani: BUGUM festival, dat vond plaats maandag twee weken terug. Fire-festival is iets wat eigenlijk alleen rondom Tamale gevierd wordt en het heeft te maken met; jawel vuur. Laat ik daar nu echt een super fan van zijn.. Maargoed moet het toch meemaken dan hé, geloof dat het van de meeste Ghanezen hier het favoriete festival is. Ze vieren verschillende dingen, ofja ze vieren gewoon welk verhaal wat zij willen vieren en die verhalen verschillen ;) Dat wat ik vond op internet heb ik dan namelijk weer niet van de Ghanezen hier gehoord maar schijnt dat de geschiedenis kan worden teruggebracht naar het verhaal van Noah en de Ark. Dat toen de Ark zich ‘vestigde’ en ze naar buiten kwamen het donker was. Toen hebben ze katoen aangestoken om wat licht te hebben. Ze zouden het fire- festival vieren als herinnering aan toen, maargoed nu lees ik ergens weer dat de betekenis van Bugum is: ter herdenking van de zoektocht naar de verloren zoon van een oude koning. Ik weet het dus ook niet precies, maar niemand geloof ik dus dat scheelt, gewoon lekker feestje vieren! Ook wensen ze elkaar alweer ‘een goed nieuw jaar’ maar dat doen ze hier bij ieder feest ;)

Die avond sliep ik bij Lianne en familie op de compound. Rond een uur of half 9 liepen we met gedeelte van de gast-familie van Lianne en mét de ‘stro-takken’ richting de chief’s palace van het dorp, daar zou het allemaal gaan beginnen. Duurde natuurlijk net allemaal iets langer dan verwacht maar er werd in ieder geval al lekker gedanst. Toen het vuur aangemaakt was en de grote freaks hun stro-dingen ook in de fik hadden staan kon de stoet vertrekken. En dan wel richting de ‘forest’ om daar hun vuur op een grote stapel te gooien. Ik was blij dat we eindje achter de stoet aanliepen, de (vooral mannelijke) fanatiekelingen die voorop liepen liepen (te) wild heen en weer te zwiepen met dat vuur, dansend en zingend; ‘yooyooyooyaayoo, bonti- ma ti koelija’- ofzoiets wat zoiets schijnt te betekenen als: ‘het staat in brand dus laten we naar huis gaan’. Alle wegen, ook de grote wegen vanuit Kumasi/Bolga naar Tamale waren afgezet voor de stoet. Vanuit ieder dorp ging een stoer naar een bepaalde plek om daar het vuur ‘te dumpen’. Het was zeker mooi om te zien, van een afstandje dan. Ben nog steeds verbaasd dat ik geen grote branden of verwondingen gezien heb, om de zoveel meter stond vaak wel een bosje in de fik maar verrassend genoeg ging dat dan vanzelf uit.. Toen ze het vuur in de forest ‘achtergelaten’ hadden, kwam er een hele stoet terug met takken en sommige natuurlijk (groter, groter, grootst) met halve bomen uit de forest. Zag er wel geinig uit. Later zou het feest nog tot in de late uurtjes doorgaan rondom het chiefs palace met muziek en dansen. Wij vonden het wel weer genoeg en zijn lekker braaf met de kinderen naar huis gegaan.

Wat hier ook een heel ding was afgelopen weken waren de mensen die terug kwamen uit Mekka. Grootste gedeelte van de mensen in en rondom Tamale zijn Moslim. Dit was de tijd van het jaar voor de bedevaart in Mekka, de mensen die gezegend waren daar heen te kunnen/mogen moesten dus natuurlijk op zijn Ghanees bij thuiskomst met blijdschap verwelkomd/gegroet worden. En dat gaat in zijn Ghanees in het wit, de kleur van blijdschap. Als je niets wits draagt, lijkt het dus net alsof je niet blij bent voor degene, is de gedachte hier. Maar als je niets wits hebt mag het ook andere lichte kleur zijn, lichtblauw o.i.d. dat wel, maar liefst toch eigenlijk wit. De oma van Tolehatsu’s (Lianne’s Ghanese schoonzus) is ook naar Mekka geweest. Zo kwam het dus dat we op woensdag, geheel op z’n Ghanees gekleed in het nieuwste ‘Mekka’stofje’ (wit maar wel met print) de oma van Tolehatsu zouden gaan groeten. Te voet (we waren blij dat het die dag niet té extreem heet was) op naar een ‘wijk/dorp’ verderop. Ondertussen moest natuurlijk iedereen die we tegenkwamen gegroet worden, dus dat duurde wel even haha. Toen we daar kwamen kregen we na de gebruikelijke begroetingen een ‘borrel’ Mekka-water (Zamzam) en ging de film over Mekka aan. Nog even TZ eten en nog wat hangen en dat was het dan, lekker helemaal Ghanees. Groeten, zitten, eten en socializen. Met oma dus in het middelpunt van belangstelling en dat bijna een hele week geloof ik.. Niets even lekker thuis bijkomen ;) Hoewel het veel leek op de andere Ghanese feesten was het toch wel erg leuk om mee te maken.

Verder zijn we ook nog naar ‘Hand in Hand’ geweest. Dit is een leefgemeenschap voor verstoten verstandelijk of meervoudig gehandicapten kinderen, waar je als bezoeker in een huisje tussen kunt logeren, echt een erg leuke plek! Het weekend waren de andere vrijwilligers ook mee. Ook had Lianne haar 2 Ghanese gast-zussen voor het weekend meegenomen. Waarmee we op zaterdag naar de watervallen in Kintampo zijn geweest. Voor hen eerste keer dat ze zo ver weg waren en vooral ook voor twee nachtjes. Geloof wel dat ze het erg leuk gehad hebben! Wij zijn nog paar nachtjes langer gebleven en hebben we eens even de tijd genomen om wat rond te snuffelen op internet naar eventuele banen etc. Want ja dat komt er straks weer allemaal aan hé..

Verder heb ik op het moment prachtige benen, ik weet niet waar ik door gestoken ben maar dat beestje heeft me flink te grazen genomen; en jeuk! Maar die jeuk is nu gelukkig minder, fraai ziet het nog niet uit maar dat is een minder grote zorg hier ;)

De tijd vliegt voorbij en zoals altijd wil je op het laatste toch nog van alles doen, dus geloof dat het geen rustige weekjes zullen zijn hier nog maar dat geeft niet!

Voor het project is het allemaal nog wat onduidelijk, dat vage niets uitspreken- cultuurtje hier zal ik niet missen.. Soms is het handig (in het geval van onbelangrijke zaken dan, geen big-deal..) Maar soms ook erg onduidelijk, je weet zo heel vaak niet waar je aan toe bent, niemand, en als je het al denkt te weten is het maar de vraag of het dan ook inderdaad zo is. Maar we gaan er nog maar wat, wat te kunnen, van proberen te maken!

Morgen gaan we met 3 kinderen van het project zwemmen, EINDELIJK, eindelijk is het zwembad open. Het zwembad van VRA dan, waar ze ook een ondiep bad hebben. Daar zijn we in januari al naar gaan informeren, toen zou het eigenlijk voor de kerst klaar zijn geweest maarja vertraging hé, inmiddels is het inderdaad half november maar het zwembad is open! Lekker want het begint ook weer heter te worden. Gelukkig ook wat droger, dus niet meer zulke enorme zweetaanvallen, maar de fan staat weer continue aan en die vesten en spijkerbroeken liggen ook weer in mijn koffer. Straks in NL weer..!

Hopelijk gaat alles goed met jullie? Al Sinterklaas-kriebels? Geen pepernoten dit jaar hier L Dus geniet er maar lekker van, oh en van de chocolade letters! Mmm!

Liefsss!

P.S Bijbehorende foto’s komen nog!

It is raining somewhere..

Zoo, nu tijd voor een vrolijke blog!

Wij zijn hier ook weer uit ons dalletje gekropen, werd tijd hé ;) Nee, ik mag niet klagen, we vermaken ons zeker hoor! Daarom even een blog met wat leuks uit Ghana. Over alle leuke dingen waar ik hier echt van kan genieten, of die me blijven verbazen haha.

Ik blijf me trouwens ook verbazen over het weer, serieus het is weer knetterheet. Goed niet zo extreem niet te hebben als in maart maar we zweten weer wat af. Het regenseizoen is in een flits voorbij gegaan, serieus voordat we doorhadden dat het écht begonnen was, was het alweer afgelopen. Maar er is volgens de Ghanezen ook maar weinig regen gevallen. Nu regent het nog af en toe, maar geen ‘serieus rain’ zoals ze dat hier zo mooi noemen ;) Het begint hier nog bijna iedere avond flink te waaien en flinke flitsen maar de regenbui die daarbij hoort is vaak nogal een teleurstelling. Het koelt er ook weer geen meter van af dus de waaier staat weer hele nachten aan. Maar vanaf half november begint de harmattan, de woestijnwind, lekker zanderig maar niet meer zo zweterig en koele nachten als het goed is..!

We doen hier trouwens ook een hoop wijsheden op hoor.. Als we vragen of het gaat regenen, gaat het gesprekje vaak zo..: ‘Is rain coming?’ ‘Hm, I can’t tell but it is raining somewhere’. Ja, dat denken wij ook..

Wat ik ook serieus echt mooi moment vond, was toen we een keer bij Sparkles (restaurant hier) waren. Lianne had haar cola op en een van de meisjes die daar werkt kwam langs om de borden op te halen. Toen vroeg ze heel attent aan Lianne: ‘Do you want another coke?’ Hm, je zag Lianne denken; oh eigenlijk wel lekker ja. ‘Yess, please’. En toen zei zij: ‘Oh sorry we don’t have coke, only Fanta and Sprite..’ Waarschijnlijk was het zo’n momentje van had je bij moeten zijn maar ik vond het erg vermakelijk.

Verder zijn er nog meer verhelderende Ghanese logischheden, zo zaten we een tijdje terug in een taxi waarbij de taxi- chauffeur werd gecontroleerd op het dragen van zijn gordel. Doet hier echt serieus helemáál niemand trouwens.. maargoed die taxi- chauffeur keek zo eens heel onschuldig (alsof ie van niets wist) naar de plek waar de gordel zou moeten hangen, nee precies geen gordel.. Ja dan kun je ‘m dus inderdaad ook niet omdoen. Jawel hij mocht gewoon doorrijden..

Ook hebben ze indrukwekkende redeneringen, zeker erg ‘EBP/evidence based practise’ onderbouwd. Zo had ik het laatst met een vriend van Robert over Ebola, die zei dat Ebola hier nog nooit was geweest dus daarom zou het hier ook nooit komen. Zo ook met ongelukken trouwens, nog nooit gehad dus gaat ook niet gebeuren. Met onze Nederlandse slogan: ‘ resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst’ zijn ze het hier niet eens.

Wisten jullie trouwens dat je jezelf met jeukende muggenbulten geen zorgen over malaria hoeft te maken? Juist als ze niet jeuken moet je jezelf zorgen maken. Muggenbulten van malariamuggen jeuken namelijk niet, zegt een dokter hier.. Waar of niet waar? Ik weet het niet..

Ik fietste laatst langs de grote moskee hier in de stad, daar hadden ze een kip met zijn poot aan een touwtje vastgebonden aan een lantaarnpaal, zag er wel grappig uit. Regelmatig hangt er ook een levende op zijn kop aan het stuur van fiets of motor. Sowieso is het verkeer hier vreselijk gehaast en doen ze de gekste en meest onverantwoorde dingen, dus ben nog steeds onder de indruk van de chillheid waarmee de geiten en groepen koeien de weg oversteken, of lekker midden op de weg gaan liggen tukken. Echte daredevils hoor..

Ze zijn hier trouwens ook altijd bijzonder verbaasd als we vertellen dat we in Nederland niet mogen slapen op ons werk.. Moeten jullie misschien toch eens aankaarten bij de baas?

Ook iets waar ik nog steeds (wel glimlachend) mijn hoofd om kan schudden; mensen komen hier gerust meer dan een uur te laat binnenlopen in de kerk..

Willie is trouwens gevonden, ofja denken we want kon haar niet helemaal meer identificeren helaas.. Mr Zack was heel attent alle huizen etc in de buurt langsgegaan om te vragen of ze Wilie ergens hadden gezien. Hij was er toch ook wel wat van ontdaan geloof ik dat ze ‘vermist’ was. George, een man die bij de werkplaats hierachter werkt, vertelde toen dat ie wel iets op de weg had gezien waarvan die dacht dat het wel eens Willie kon zijn (geweest). Dus toen ik op een dag na het werk thuiskwam vertelde mr Zack me dit en opende toen onze ‘kliko’ waarop bovenop al het afval iets lag wat inderdaad Willie kon zijn geweest. Het was inmiddels nog dunner dan stuk karton en onherkenbaar. Maar het had de grote en gedeeltelijk nog de kleuren van Willie en gezien het verhaal kan het heel goed Willie zijn. Dus daar ga ik nu maar vanuit. Aangereden is ook buh, zeker gezien ze zo platreden was; ze lag midden op de weg. Erg naar maar ze is tenminste niet cru vermoord om op te eten. We hebben haar begraven hier in de tuin, dus ze is weer beetje ‘bij’ ons. Wat Robert trouwens overigens raar vind als ik zeg dat ik dit prettig idee vind haha. Ik mis haar wel echt..! Ze was zo’n doetje!

Verder zeggen ze hier over blanken tegen blanken; ‘Look, your people’.

‘Where from you?’ Japan or Germany?..

Ze zeggen hier ook altijd lekker duidelijk als je vraagt waar iemand is: ‘He is going to some place’ Oh okee..

Als ze ergens de naam niet van weten in het engels, is iets altijd ‘this thing’ maar klinkt vaak als ‘disting’. De watte?

Ook he/she maakt hier geen weinig verschil. Ik stond keer te wachten toen een politieagent aan me vroeg of ik getrouwd. Jazeker ;) Toen vroeg ie: What’s her name?

Ook heerlijk typisch van hier als iemand wegloopt roepen ze altijd: ‘I’m coming’ Uh, nee je gaat geloof ik?

Qua communicatie blijven we ons ook verbazen, er is een hoop wat niet uitgesproken wordt maar in sommige gevallen zijn ze super direct: 'Buy me this’ ‘Give me your shoes’ ‘Give me chopmoney ‘(betekend geld om te eten) en op een rapport van een van de kinderen van project stonden paar cijfers en enkel dit geschreven: ‘Only crying and disturbing’. Dat is duidelijk.

Ook leuk blijft dat hier niets echt ‘gepland’ wordt, zo ook de feestdagen. Men weet wel dat het binnenkort is, maar wanneer precies dat blijft altijd een verrassing. Soms zelfs tot op de dag zelf. Maar daar heeft niemand stress om. Ja, die heerlijke chillheid ga ik wel missen..

Verder heb ik een serie foto’s van het naamgevingfeest van Barka geupload. Deze keer hebben we toch groot gedeelte van de ceremonie meegekregen. We hadden natuurlijk net de naam beetje rondverteld toen de vader kwam vertellen dat de naam toch anders was geworden want Ajera leek teveel op Azara; heb je een week de tijd gehad om over de naam na te denken hé.. Nu is het geworden Barika Maltiti. Wat een schat van een baby trouwens, serieus zo vredig!

Nou het is wel weer welletjes geloof ik hé. Qua werk zijn de gemoederen gelukkig ook weer tot rust, we gaan kijken wat we deze laatste weken nog voor Nicholas kunnen betekenen. Ook zijn er nu twee vrijwilligers bij het project, dus we vermaken ons wel! Nog 7 weken, we zijn toch al wel zo’n klein beetje begonnen met aftellen haha.

Hoe is het met jullie? Dekentjes weer op de bank? Al tijd voor warme choco’s?

Liefsss

Soms zit het mee, soms zit het tegen..

Hooooi,

Daar ben ik weer, heeft even geduurd want ik was even aan het wachten tot het moment dat dit hele gedoe een ‘conclusie’ kreeg zodat ik dit zelf zogezegd een ‘een plekje’ kon geven want op een gegeven moment had ik echt geen idee meer en werd het steeds groter, groter en onduidelijker. Het hele gedoe was nogal van de kern van het probleem afgeraakt geloof ik, maar ook dat kan ik wel verklaren. Ik zal de jullie de details besparen maar wat een puinhoop. Het is ook allemaal niet even netjes ‘gespeeld’ allemaal, maar ook die details zal ik jullie besparen ;) Mijn nieuwe Ghaneze motto is geworden; ‘het is maar net hoe je het (zelf) ziet..’ Dan kun je er namelijk van alles van maken, voor je eigen beleving en onderbouwing van gedrag ;) Het is in ieder geval prettig dat het nu even duidelijk lijkt, hoelang zal dat duren? Dat weet je hier maar nooit..

Ook is Willie verdwenen.. L Sinds (inmiddels) 4 nachten is ze niet thuisgekomen. Waar zou ze zijn? Je hoort hier de raarste verhalen en het schijnt nogal eens voor te komen dat ze katten stelen, ja serieus. Ik weet niet of ik al eens eerder vermeld had op mijn blog maar er zijn hier ook mensen die katten eten.. brr. Ook hond trouwens, aap, ezel, slangen, vleesmuizen, ratten etc. Mr Zack heeft me wel eens gezegd dat als Willie in zijn wijk had gewoond ze haar allang mee hadden genomen, omdat ze goed uitzag. Niet zo klein en dun zoals de meeste katten hier, maar toch echt groot was ze ook nog niet. Maar momenteel jatten ze hier alles (Tamale is crimineel aan het worden) dus.. In ieder geval is het echt ***** want ik was echt gehecht aan haar geraakt, zo’n schatje! Ze geloven hier trouwens ook dat katten spirituele gaven hebben, als ze van een compound (familiehuis) weglopen, betekend dit dat er iemand komt te overlijden. In dat geval komt de kat na de begrafenis wel weer terug. Ik hoop toch niet dat hier zo zal zijn, gezien het feit dat alleen Robert en ik daar wonen. Maar het kan ook de buurman of iemand anders in de buurt zijn zei Nicholas, hm.

Jawel, er is ook leuk nieuws onder de zon! De zon die hier trouwens weer steeds harder begint te schijnen, pf wat een hitte weer. Dat heerlijke zweterige plakweer is weer terug, beetje jammer ;) Niet zo heet als eind februari – maart, maar het doet me er wel aan herinneren. Gelukkig zijn de nachten nog wel koel, dat scheelt, heb je toch nog ‘n moment van afkoeling. Hele geruststelling.

Het is inmiddels ook al weer paar weken dat Benedicta me hier is komen opzoeken, dat was erg gezellig! Ze kwam wel net in de ‘crisisperiode’ dus dat was voor haar iets minder, hoewel ze het knap heeft doorstaan! Als we haar helemaal gek hebben gemaakt met ons gepraat (wat ik me wel kan voorstellen..) heeft ze dat in ieder geval heel knap niet laten merken ;)

We hebben nog even gebruik gemaakt van de neuro-expertise van Benedicta en een voorlichtingsbijeenkomst over epilepsie georganiseerd in Gbullung, een dorp een stukje van Tamale af. We vonden het toch wel opvallend hoe geïnteresseerd mensen waren, dat ze zulke goede vragen stelden etc. Ze leken het in ieder geval wel echt boeiend te vinden. Ik geloof dat het feit dat ‘white skins’ ook epilepsie kunnen hebben de meeste indruk heeft gemaakt..

Uiteindelijk hebben we samen, en samen met Angelique en Lianne, aan het einde van haar verblijf in Ghana nog een paar dagen op KoSa beach doorgebracht, even bijtanken, afleiding en ook nog wat historie& cultuur. Ontzettend vervelend dat kun je je wel voorstellen natuurlijk..

Hierna zijn we met Benedicta terug gereisd naar Accra, die is vanuit daar doorgevlogen naar Oeganda en wij zijn doorgereisd naar de oostkust van Ghana; ten oosten van Accra. Wat een mooie natuur is daar..! Kijk maar eens naar de foto’s. We hebben veel tochtjes op het water gemaakt, ik durfde het toch weer aan Nikki, in zo’n bootje..! Ook een tochtje met de ferry van Ada Foah naar Akuse gemaakt, soort trotro op het water, die regelmatig ‘aanlegt’ (noujaa zo dicht mogelijk in de buurt van de kant komt, maar natte voeten en onderbenen kreeg bijna iedereen nog). Het was weer eens wat anders dan een trotro, erg vlot ging het niet maar het uitzicht was prachtig en je had stuk meer ruimte om je benen etc kwijt te kunnen. Na 7uur op de boot was het wel weer mooi geweest en zijn we per trotro verder gegaan naar Akosombo. In de trotro in gezellig gezelschap van een dronken Ghanese man, die we behoorlijk gekwetst hebben omdat we zijn telefoonnummer niet wilden. In Akosombo hebben we vooral gechilld maar ook ‘de Dam’ bezocht. Daar hebben ze een dam gebouwd en gebruiken ze het water van de Volta (Lake Volta) om stroom op te wekken. Helaas lukt het Ghana nog niet om genoeg stroom te hebben om het hele land van stroom te kunnen voorzien, hierdoor is er altijd een gedeelte van het land de pineut; lights off.

Er is ook een nieuwe vrijwilliger gekomen, Maaike. Dus dat is gezellig! Leuk om te ervaren hoe alle dingen die voor ons zo normaal zijn geworden voor haar nog heel nieuw en verrassend kunnen zijn. Ben bang dat we toch meer aangepast zijn dan we zelf doorhebben..

Op de compound van Lianne is nu ook haar Ghanese zus Asara bevallen, deze keer gelukkig een voorspoedige en goede bevalling van een erg knappe ‘baby girl’. Vrijdag is het naamgevingsfeest, je kunt je na onze vorige ervaring vast wel voorstellen dat we de spanning nu al bijna niet meer aankunnen ;).

Hopelijk gaat met jullie ook alles goed? Bijna tijd weer voor stamppot met rookworst, mm! En lekker Nederlands Sinterklaastijd!

Nogmaals echt super leuk dat jullie nog steeds mijn blog volgen!

Liefs!

'Challenges'

Zo er is weer een hoop gebeurd, ik weet nu al dat het me ook deze keer niet gaat lukken om het kort te houden dus ik hoop dat je lekker zit?

Ik weet niet zo goed waar ik zal beginnen, eerst het leuke of eerst het minder leuke..? Ik zal beginnen met het minder leuke, omdat af te kunnen sluiten met wat vrolijks. Strak plan?

Voor het project loopt het even niet zo soepeltjes. Voelt een beetje alsof we midden op een kruispunt staan en geen idee hebben waar we heen zullen gaan. Geeft beetje ‘black out’ gevoel. De veranderingen die gaande zijn niet voor iedereen even gemakkelijk. We lopen ook erg tegen de cultuur aan, die beginnen we steeds ‘beter’ te leren kennen maar vooral de moeilijkheden dan. Want alles lijkt heel gemakkelijk hier, maar het ons nu wel overduidelijk dat dit zeker niet het geval is..Er wordt erg veel gedacht maar weinig wordt ook daadwerkelijk uitgesproken, door niemand niet.

Op moment zit iets Nicholas heel erg dwars, we praten een hoop, er speelt een hoop maar wat nu precies het probleem is..? Zo lastig dat er nooit écht over dingen gepraat wordt, zo wordt ook nooit iets echt duidelijk en heb je dus al helemaal geen idee wat je moet/ kan doen. Of je moet tussen de regeltjes door kunnen lezen, maar dat lukt ons nog niet helemaal geloof ik ;) Of we denken het wel maar dan krijg je weer het probleem dat je nooit zeker zult weten.. Jaa, dat maakt het lekker duidelijk hé.

Mensen spreken dingen niet uit omdat ze bang zijn dat dit later tegen hen gebruikt wordt zeggen ze. Sowieso heb ik het idee dat het leven hier best beïnvloed door een soort ‘angst’ vooral over hoe anderen mensen naar hun zullen kijken of over hen zullen denken. Aan de ene kant lijkt het dus alsof hier alles kan, mensen kunnen gerust liggen tukken op de grond in het winkeltje, is de caissière gewoon even niet aan het werk omdat ze een ijsje eten is etc. maar aan de andere kant kan ook heel veel niet. Ik mis vooral openheid, eerlijkheid en duidelijkheid eigenlijk.

Maar is het wel echt jammer want we zijn hier niet om dingen moeilijk te maken, was eigenlijk juist bedoeling juist makkelijk ;) Ik vind ook rot dat Nicholas zoveel ‘challenges’ ervaart maar om vooruit te gaan moeten we even door deze (moeilijke) periode heen. Nicholas zegt nog steeds dat goed komt, dus daar hou je me maar aan vast!

Ik heb inmiddels wel meer waardering gekregen voor het door mij best gehate eeuwige; feedback en reflecteren. Ik realiseer me hoe belangrijk het is dat dingen uitgesproken worden, zodat er gekeken kan worden naar een oplossing en je dus ook vooruit kunt. En het uiteindelijk hopelijk ook kunt ‘afsluiten’ en achter je laten..

We hebben vandaag in het internetcafé zitten lezen over de fasen van de cultuurshock. Eerste fase was: avontuur – nou die is voorbij, hoewel niet altijd.. Tweede fase is ontnuchtering; frustraties met nieuwe cultuur en ophemelen van eigen. Hm, lijkt op mijn gevoelens nu hé..

Hierna komt gelukkig de fase aanpassen en daarna fase 4 iets met balans geloof ik, dat je van beiden dingen mee gaat nemen. Ik weet niet of we ze allemaal gaan bereiken.. Sowieso schijnt niet iedereen uit deze fase te kunnen komen maar zo erg is het nu ook weer niet ;). Zijn ook wel een hoop dingen die ik nog steeds erg waardeer, de enorme hartelijkheid en behulpzaamheid altijd bijvoorbeeld.

Misschien zijn we straks net wat aangepast en dan gaan we terug; naar de omgekeerde cultuurshock. Ben benieuwd hoor. Ik zal het maar zien als erg leerzaam allemaal ;) Dat is het sowieso zeker. Je gaat je toch dingen realiseren, bijvoorbeeld hoe diep cultuur in je zit, bij ons en bij hen. Dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn, maar dus niet zo vanzelfsprekend zijn in anderen culturen. Dat de gedachtegangen zo anders kunnen zijn etc.

Goed genoeg gebabbeld over de lastige dingen, nu het goede nieuws. Met Kudus de baby gaat het stuk beter, hij is nog steeds wel erg ondervoed maar het lijkt wel de goede kant op te gaan. Veel meer zijn ogen open, beweeglijker, huilt om eten en babbelt een beetje. Zo goed om te zien!

Verder ben ik al een aantal keer mee yam gaan verkopen met Salla en Lianne. Ik had de eerste keer wel geteld 1 hele yam op mijn hoofd, dat ging goed ;) Volgende keer heb ik gelijk 3 geprobeerd maar dat is niet zo gemakkelijk, ze blijven namelijk niet zo stil liggen. Dus uiteindelijk bij twee gehouden, dan kon ik mijn armen nog wel eens loslaten hangen.. We trokken veel bekijks natuurlijk, maar dat hielp wel bij de verkoop dus dat was dan wel weer mooi.

Verder blijven er ook nog veel dingen hier die ik zo heerlijk grappig vind, zo hebben ze bij Lianne op de compound bijvoorbeeld nu een kip lopen als moeder van de kuiken- parelhoenen, blijkbaar ruilen ze dan die kippeneieren om voor parelhoeneieren (valt meer mee te verdienen) en als ze dan uitkomen zien ze die kip als hun moeder. Zo lagen ze ’s avonds allemaal op een rijtje op de rand van het dak te tukken met de moederkip ernaast. Laatst had ik een platte band en de man die mijn band aan het plakken was zat gewoon aan de binnenband te likken om het gaatje duidelijk te krijgen haha mmm. In de taxi wilde de dame naast me graag het raampje open, vraagt dit aan de chauffeur, krijgt ze mooi het handvat aangereikt om het raampje mee open te draaien. Ook hadden ze ergens boven de deur van een hut Ebola geschreven, ik maakte me al bijna zorgen haha maar niet nodig hoor, zou de Ebola buiten houden zeiden ze.

Verder hebben we (Lianne, Nicholas en ik) vorig weekend de ‘witch-camp of ‘witch-village’ (klinkt toch wat beter he) bezocht. Het is al erg lang verhaal dus zal jullie de details over de ellendig lange avontuurlijke trotro-rit besparen maar ik vond eigenlijk best een ‘leuk’ dorp. We hadden geen idee wat we ons erbij voor moesten stellen dus wilden het toch echt wel eens zien. 'Witch-camp' klinkt best eng maar tot mijn verbazing hing er écht helemaal geen onprettige sfeer in het dorp eigenlijk.. Het gaat dus zo, als men denkt dat je een heks bent, kan bijvoorbeeld zijn als iemand in de familie plots is overleden en een spiritueel iemand zegt dat jij dat gedaan hebt, dan neemt de familie je mee naar deze plek. De ‘heksen’ worden eerst naar de 'shrine' gebracht en als deze spirituele man dan ook ziet dat je deze krachten in je hebt worden deze verwijderd. Je familie moet je dan weer opkomen halen, heel officieel via de chief etc. tot die tijd verblijven de vrouwen in het dorp. De vrouwen in het dorp hebben dus geen ‘krachten’ meer. Als ze opnieuw hekserij uithalen, hebben ze opnieuw die krachten gekregen. In het dorp hebben ze allemaal een eigen hut en leven samen met klein aantal op soort compound. Geloof dat er momenteel iets van 200 vrouwen woonden, heb ook gehoord over paar mannen maar niet gezien. Ze helpen de boeren, koken voor zichzelf, en sommige gaan naar de markt om te verkopen. Ze mogen dus gewoon alles doen. Vele durven niet terug naar het dorp waar ze vandaan komen omdat ze bang zijn om vermoord te worden dus denk dat velen daarom ook nog daar zijn. De vrouwen waren heel vriendelijk en we hebben, lekker toepasselijk, een bezem van ze gekocht. Waar Willie nu op ligt te tukken. Ik, mijn ‘heksen bezem’ en een kat.. ;)

Donderdag komt Benedicta en iemand van het bestuur van het project uit NL, dus dat is fijn & leuk, weer wat frisse wind!

Hoe gaat met jullie? Echt heel erg leuk dat jullie nog steeds mijn blogs lezen!

Lots of liefssss uit Tamale

Baby Kudus

Zo het is weer blogtijd!

Men wat vliegt de tijd, het is alweer bijna half augustus! Ik krijg zelfs af en toe beetje tijdnood gevoel van, voor het project begint het nu (eindelijk) beetje te lopen maar wel op Ghanees tempo en dat is helaas niet bijster snel.. Er is nog veel te doen en er is ook nog veel wat we willen doen dus het vooruitzicht zijn geen saaie maanden..! Gelukkig maar ook hé ;)

Met het distributiepunt begint het nu aardig te lopen, deze week kunnen de families waarvan de kinderen door de dokter op een special dieet gezet zijn (om aan te sterken) deze ‘special meal’ op komen halen. De ‘special meal’ bestaat uit 2 zakken wat ze hier ‘fla’ noemen, wat ik in het Nederlands zou omschrijven als een poedersubstantie gemaakt van gefrituurde pinda’s, bonen en mais. Deze poederbasis kan gebruikt worden door de moeders om er ‘koo koo’ (soort van pap) van te maken of in de ook erg favoriete vorm van ‘TZ, Banku, Fufu’ dus als soort van ‘deegbal’. En een fles honing. Normaal gesproken komt dit de eerste week van de maand uit, maar wegens enige vertraging dus nu in de tweede week van de maand. Het is nu de 2^e keer dat de ouders dit op moeten komen halen en (helaas) moeten velen er door ons ook deze maand nog op geattendeerd worden maar we houden vol, mensen leven hier namelijk niet zo op de agenda, qua data/ maand etc. Verandering is sowieso even wennen en dat moeten we de tijd geven, ik heb er wel vertrouwen in dat het goed komt! Gistermorgen kwam een van de vaders van de kinderen waar we eigenlijk niet veel komen uit zichzelf, dus het is mogelijk..!

Verder hebben de afgelopen weken ook veel in teken gestaan van de geboorte van de baby van Tolehatsu, de Ghanese (schoon) zus van Lianne in haar gastgezin. De (gast)moeder van Lianne was ook zwanger. Haar baby is helaas, na keizersnede, dood geboren.. Dit was wel beetje lastige periode want informatie is er niet en er wordt ook nauwelijks over gepraat.. Dan realiseer je je weer dat ze dingen hier toch op een hele andere manier verwerken.

Tolehatsu is verloofd (trouwen doen ze pas als de baby geboren is) met de zoon van Lianne’s Ghanese gastmoeder. Deze zoon heeft al een vrouw, die op moment ook zwanger is trouwens (bijna even ver zelfs) en daarmee ook al 2 kleine jongens heeft, jaazeker vruchtbare grond daar.

Drie weken na de moeder ging Tolehatsu naar het ziekenhuis, ook dit werd een keizersnede. Deze keer ging het gelukkig wel goed voor moeder én baby. Hoewel de baby wel erg ieniemienie is.. Ze was dan ook pas 7 maanden zwanger. De baby heeft een week in de couveuse gelegen en woog bij de thuiskomst zoals gezegd vijftien.. Vijftien wat ;pond, kg? Dat konden ze niet zeggen, wij denken 1.5kg..

Dit weekend was de naamgevingceremonie voor de baby. Dit gebeurd vaak vroeg in de morgen daarom ben ik op vrijdagmiddag al met Lianne meegegaan naar de compound om daar te blijven slapen. Nou daar was het al een drukte van jawelste(? Raar uitdrukking eigenlijk..). Allemaal vrouwen aan het koken want op de dag van het feest wordt er aan iedereen die komt eten aangeboden of een ‘take away’ meegegeven(erg popi-jopi hier..). We hebben nog even meegeholpen om de plastic zakje over de plastic doosjes voor de take away (rijst met bonen trouwens) heen te doen. Het kan niet genoeg laagjes plastic bevatten hier.

De mannen zaten ondertussen buiten te .. buurten? Ze hebben geloof ik wel stoelen geregeld en een paar geiten geslacht ;)

Die avond hadden ze de tv buiten gezet, pas nadat wij waren gaan slapen maar omdat ik eruit moest voor een toiletbezoekje zag ik waar al die geluiden vandaan kwamen. Niet meer zozeer van de vele mensen zelf maar van de televisie dus. Daar zaten ze met zo’n 35 man denk ik naar te kijken. Was wel mooi om te zien zo in het donker buiten op de compound.

De vrouwen zijn die nacht alweer om 2uur opgestaan om verder te gaan met koken. Toen we rond een uur of 7 zaten te ontbijten kwam de vader zeggen dat de naam bekend gemaakt zou gaan worden. Dit doet dan de Imam en gebeurd in een ruimte met alleen de mannen maar we hadden gevraagd of we erbij mochten zijn en dat mocht. Wilden we toch wel eens echt meemaken! Dus wij naar buiten (het leek wel NL trouwens zulk druilerig weer..) terwijl we even een paar minuten stonden te kletsen kwam de vader zeggen dat de naam al bekend gemaakt was, huh?! We stonden notabene voor de deur. Ze geven het een hele naam: naamgevingceremonie maar het leek er niet op dat de spanning lekker opgebouwd wordt tot hét moment.. of we hebben dat álles gemist maar dat geloof ik toch ook niet. Maargoed de naam is geworden: Abdul KudusTepáaja. Tepáaja (ik schrijf maar gewoon hoe je het uitspreekt) is de lokale naam in Dagbani en betekent; we thank god. We moesten natuurlijk nog even bijkomen van deze indrukwekkende ceremonie (ahum), de mannen gingen bidden dus zijn we naar de baby gegaan. Waar Lianne de naam mocht vertellen want de moeder zelf was nog niet geïnformeerd, rare wereld hier soms ;). Maar Tolehatsu was erg blij met ‘Tepáaja’ gelukkig. Daarna kwam Tolehatsu zich optutten bij ons in Lianne haar hut. Nepwimpers, nephaar en de henna was de vorige dag al gefikst maar vandaag de kleding, make-up en de sieraden nog (less is more geldt hier niet). De hele dag lopen mensen af en aan om Tolehatsu en de baby te bewonderen, zij zaten op een extra mooi opgemaakt bed in de ‘vrouwen’ hut. Het is traditie om ‘key’soap te geven, deze zag ik naderhand dan ook stuk of 20 (en vast nog meer) onder het bed liggen, die kunnen dus even vooruit ;)

Verder is het hetzelfde als andere Ghanese feestjes; groeten, groeten, groeten, zitten, kletsen en eten. En vergeet de ‘take away’ niet! Salla (zus) die de hele nacht de ‘take aways’ had bereid kwam die ochtend bij ons in de hut even slapen, gerum die heeft weinig plezier beleefd aan de hele happening geloof ik.

De baby groeit helaas niet echt hard, erg mager ook.. De baby was zelfs iets afgevallen zeiden ze; nu dertien ongeveer (1.3kg?) Het zou komen omdat Tolehatsu niet genoeg melk heeft, daarom moest ze meer Milo drinken (is soort nesquik, maar maken ze hier met heet water) had de dokter gezegd..

De volgende dag zagen we Tolehatsu met een spuit steeds kleine beetje borstvoeding aan de baby geven, ik hoop heel hard dat hij snel beetje aan sterkt en groeit want hij heeft niets bij te zetten op het moment..

Zo dat is weer een heel verhaal en ik heb natuurlijk eigenlijk nog veel meer te vertellen maar ik ga het hier maar even bij laten ;) Tijd voor aflevering ‘suits’!

Dinto bjella!! Dinto bjella betekend; soon.

Hoe is het met jullie? Lekker van de zomer aan het genieten?

Dikke kus uit Tamale.

Family!

Meer dan de hoogste tijd voor een nieuwe blog! Nu het weer kan want de site heeft er ook nog tijdelijk uitgelegen, gelukkig zijn mijn verhaaltjes, correctie verhalen niet verloren gegaan ;)

Inmiddels alweer 1,5 week geleden dat ik opnieuw afscheid heb moeten nemen van mama, Dagmar en Leander. Maaaar na echt een superleuke en heerlijke vakantie samen!

Ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt om ze zelf op te gaan halen in Accra (toen onder het motto, ik wil geen nachtje samen missen) want pas rond 11uur ’s avonds kwamen ze (bepakt met hun alle bagage, o.a. groot gedeelte pour moi, thanks thanks) aangelopen. Ik had het hotel in Accra gevraagd om alvast een taxi te sturen, leek me wel zo gemakkelijk, want gelijk al die taxi- chauffeurs die op je af stuiven ‘taxi-taxi’ and ‘where are you going’ is niet echt ontspannen aankomen. Maar daar moesten we helaas toch aan geloven want de taxi kwam niet opdagen, in Accra waren grote problemen met de brandstof. Omdat op maandag de prijzen omhoog gingen, vulden de benzinestations hun tanken niet meer bij. Als ze wachten tot maandag konden ze er namelijk mooi meer verdienen. De problemen waren te zien want overal stonden hele rijen taxi’s te wachten bij de tankstations waar nog wel wat te halen viel. Gelukkig is het ons nog wel gelukt om vrij ontspannen een taxi te regelen maar ik was blij dat ik er was om te helpen.

De volgende dagen in Tamale hadden we gelijk een boordevol programma (mijn schuld). Heb ze behoorlijk afgemat, oeps. Ze hebben mijn woonplek gezien, mijn lievelieve Willie ontmoet en kennisgemaakt met de mensen in de buurt. We hebben stroopwafels uitgedeeld, vielen in de smaak maar de eerste blikken; ‘kan ik dat eten..?’ Uhuu. Ook heb ik met mama en Dagmar op de fiets wat kinderen van het project bezocht. Dit ging natuurlijk gecombineerd met bezoek aan de fietsenmaker ivm lekke band. Leander had de ochtend lekker vrij genomen. Na de 3 daagse ´excursie´ in Tamale zijn we doorgereisd naar Mole, jaaa per trotro. En dit moet even vermeld worden: Leander heeft ’t allemaal bijzonder goed ‘ondergaan’. Ik was er namelijk beetje bang voor dat ie het helemaal niets zou vinden maar ik ben onder de indruk; de trotro, de markt, het geroep, het eten, de minder luxe sanitaire voorzieningen etc. Maaaar, Rein en Suus, ze hadden dan ook geen piesende geit bovenop de trotro ;) Zou ook wel wat schelen hihi.

Vanaf Mole werd het allemaal wat 'chiller' en ook wat meer tijd om echt te chillen. En dat hebben we bij Mole lekker aan het zwembad gedaan, af en toe kwamen de baboons (apen) ons wel even ‘disturben’als ze op eten uit het restaurant uit waren maar dat went ook.. Tijdens de 2^e ochtendsafari hadden we geluk en hebben we olifanten gespot. Blijft toch wel erg gaaf!

Ondertussen probeert Willie me trouwens met lieve blikken over te halen om haar binnen te laten in mijn kamer maar heb dr net buiten gezet omdat ze steeds in mijn klamboe hing.. Dus ik probeer er niet voor te zwichten.. Ze is echt een schatje!

Van Mole zijn naar Nkoranza gegaan hebben we ‘hand in hand’ geslapen. Dit is een community waar verstoten kinderen met een verstandelijke beperking wonen. Hier kwam Leander niet uit onder hun gezelschap. Hij heeft de WK- wedstrijd gekeken met een (tot zijn grote vreugde, not, inderdaad speekselverliezend) kind op schoot. De ‘Holland’ sfeer zat er goed in ‘Holland!’ ‘Holland!!’ ging het de hele dag door. De community is erg sfeervolle plek, rustig maar met de achtergrond de geluiden van de kinderen. We zijn ook naar Techiman geweest, waar ik 4 jaar geleden stage heb gelopen samen met Nikki (J). Erg leuk om te laten zien waar we toen woonden en werkten. Ook drankje bij Agyeiwaa hotel gedaan natuurlijk!

Vanuit hier (halverwege het land) door naar het zuiden, naar de kust! Tijd voor nog meer ontspanning; zon, zee, strand, cultuur & geschiedenis! Ho en ik vergeet avontuur: Kakum. De canopy walk over (max) 40m hoge touwbruggen door het (regen)woud. Voor mij inmiddels mijn 3^e keer, kan nog steeds niet zeggen dat ik het echt leuk vind maar ik heb wel wat meer van uitzicht gezien en was inderdaad erg mooi. Mama heeft er gelukkig wel erg van genoten!

Over Ko Sa (beach resort) waar we verbleven hoef ik niet veel te vertellen, de foto’s zeggen vast genoeg, mmm! Eén dag hebben we het ‘Dagmar-programma’ gehouden, wat betekend: de hele dag bakken aan het strand ;) Verder hebben we wat uitstapjes gemaakt naar Cape Coast en Elmina.

En op vrijdag helaas weer afscheid genomen, getverderrie wat gaat de tijd toch altijd snel als het leuk is.. Het was even moeilijk maar inmiddels zit er weer helemaal in hier in Tamale en kijk ik terug op 2 KEI leuke weken!

Inmiddels is het ook zeker, ik heb mijn ticket omgeboekt: 15 december vlieg ik samen met Lianne terug naar Nederland, 16 december vroeg in de morgen ben ik er dan weer. Ik kijk al uit naar moment om iedereen weer te zien en de gezellige kerstsfeer mee te maken maar ik heb het hier ook nog erg naar mijn zin. Zeker voor het werk voor het project hebben we die 5 maanden echt nog wel nodig! Maaaar het gaat zeker de goede kant op. Het distributiepunt is geopend! Ook handig: ze hebben eerst de planken in de container gemaakt hebben, vóórdat ze de gaten gedicht hadden en daar kunnen ze nu niet meer bij.. Lianne en ik dachten nog toen ze begonnen, vreemde aanpak, maar wij wilden ons niet teveel moeien ;) Maargoed ze gaan het alsnog proberen, dus we'll see.

Ook de opening van de ‘office hours’ vinden wij wel een uitkomst. Maandag tot donderdag tussen 8-10 (Ghanese tijd 9-11u) kunnen de ouders komen als ze iets willen bespreken, vragen of om de ‘special meal’ of family support te halen. Ze moeten er nu nog op geattendeerd worden, maar dat blijven we niet doen natuurlijk. Ook de tijden worden nog niet helemaal nageleefd, wat soms niet helemaal uitkomt zoals in het weekend of om 7uur ’s morgens al (dat is niet echt ‘mijn’ tijd..). Dat is dan weer een nadeel met het werk naast je deur ;)

Verder is een nieuwe missie de documentatie. Een echt kantoor moet natuurlijk wel duidelijk papierwerk (nee, nog niet digitaal hier) bezitten waar je wat mee kunt. Dus daar gaan we ons nu o.a. ook op richten! Ieder kind in ieder geval een eigen dossier.

Verder ben ik ook helemaal happy met de verandering van het weer. Ik verkondigde vorige keer dat ik dacht dat regenseizoen begonnen was, maar nee hoor, nog steeds niet maar ´it´s coming´!! Ik kan wel eindelijk gewoon kleren aan zonder de moord te stikken van de hitte. Heb zelfs al paar keer een spijkerbroek aan gehad ´s avonds zonder eruit te zweten, mmm. Dat is handig namelijk met de muggen, want die zijn er dan wel weer knetterveel momenteel.

Het is nu vastentijd/Ramadan. Hierdoor verkopen de vrouwen om de hoek ineens kookoo (peperig pap) en koshe (soort hartige oliebollen) ´s avonds, jammie! Dus daar gaan Robert en ik nu eigenlijk altijd eten, ook gezellig, ik hou toch wel van 't avondsfeertje.

Zo het wordt weer een lang verhaal, duurt altijd voor ik weer begin maar dan lijk ik bijna niet meer te stoppen. Maar ik heb nu de serie´Suits´ ontdekt, kan ik (dankzij Wouter, X!) kijken op mijn tablet en ben verslaafd! Dus ik ga lekker suits kijken, haijee!

Hopelijk gaat alles goed met jullie? Nog niet gesmolten hoop ik?

Sterkte met de hitte!!

Liefsssssss.

Het begin is gemaakt..!

Zo, het regent al voor de 3^e keer in 5 dagen en flink dus geloof dat regenseizoen begonnen is..?

Dat geeft me wel mooi de tijd om weer eens een nieuwe blog te schrijven.

We hadden het plan om vandaag 2 tricycles voor 2 kinderen in het short term sponsorship weg te brengen. Ik had om 8uur met mr Zack afgesproken, om 9uur was ie er nog niet (went vanzelf) en toen begon het te regenen en inmiddels is het 11uur en regent het nog steeds. Hij belde me wel om kwart over 10 om te melden dat hij na de regen komt en dat we onze missie dan alsnog gaan volbrengen, primaa.

Ik heb trouwens gewoon eens even heerlijk een vestje aangetrokken, niet dat nu echt nodig was maar gewoon omdat het kan en het zo lekker is om gewoon even iets aan te doen kunnen doen zonder dat je het gelijk knetterheet hebt en eigenlijk gelijk alles weer uit wilt doen..

Nicholas is afgelopen maandag vertrokken uit Tamale en gistermorgen aankomen in NL, erg leuk om van Marieke te horen hoe die reageerde op het zien van Nederland.

Hier in Tamale binnen het project, lijkt ineens ook een verandering te hebben plaatsgevonden! Er zijn grote plannen voor het opzetten van distributiepunt, en die komen niet alleen vanuit ons, maar ook vanuit de rest van het bestuur. Wat erg leuk en goed is om te zien! De motivatie lijkt er in ieder geval te zijn, nu nog even afwachten hoe dit in de praktijk gaat verlopen.. ;)

Het hout voor de planken in de container is in ieder geval de volgende dag al gelijk gekocht en gebracht dus het begin is goed!

Tevens gaan we ook aan de slag met de rest van de administratie, het plan is om een heus kantoor te maken. Dus gaat ‘vrienden van Kassim’ echt een plekje krijgen in Tamale en wel bij mij naast de deur. Nu is dit er nog niet en worden de fieldworkers of telefonisch de hele dag benaderd en gaan mensen zelfs naar hun huis.

Dit willen we veranderen zodat er gewoon een office is waar men op bepaalde tijden terecht kan voor hun hulp of vragen. En in plaats van dat de Ghanese fieldworkers nu alles naar de kinderen toe brengen, gaan we de verantwoordelijkheid bij de ouders leggen om het te komen halen bij het distributiepunt. Dit zal hopelijk een hoop tijd en werkdruk schelen voor de Ghanese fieldworkers. Voor ons is er in ieder geval even genoeg werk aan de winkel, en dat vinden we alleen maar leuk!

Btw ik heb mijn vestje inmiddels alweer uitgedaan, toch nog lekkerder zonder helaas.

Verder is het gezellig met Willie rondom het huis. Och gerum laatst begon het erg te waaien, voorteken voor flinke regenbui, dus ik ging Willie zoeken maar kon haar nergens vinden. Ze is tegenwoordig vaak de hort op.. Toen het was losgebarsten zag ik haar op gegeven moment zeiknat en bibberend achter de wastonnen zitten. Ik wilde eigenlijk foto maken maar heb haar toch maar snel afgedroogd. Verder klimt ze in je benen en in de bananenbomen en kost het haar nu moeite om door de gaten van het hek te klimmen dus dat duurt vast niet lang meer, dan wordt het omlopen of klimmen.

Zo daar wilde ik het bij laten maar dat zou niet erg mij zijn hé, nog niet eens 1 a4’tje.. Het uploaden lukte niet omdat internet niet meewerkte en inmiddels heb ik weer wat meer te vertellen natuurlijk.

Ik zal het verhaal van boven afmaken. Toen de regen gestopt was, om 12.30u, kwam mr Zack inderdaad snel hierheen. Hup een motorking geregeld en de tricycles erin. Ik heb geprobeerd erin te rijden btw maar pfoe dat valt nog niet mee en zo’n hoge ‘hellingen’ hebben we in onze tuin toch niet..

Op de motor door de modder was vrij avontuurlijk maar uiteindelijk hebben we onze missie volbracht. De kinderen (en hun families) waren erg blij met de gloedjenieuwe tricycles en dankbaar! Het was erg leuk om eens met mr Zack aan het werk te zijn.

Grappig blijf ik die verwarring met namen hier wel vinden. Laatst tijdens dokter bezoek was de dokter al regelmatig gefrustreerd over het feit dat er op ieder document van een patiënt een andere naam kan staan. Wat is de juiste naam?! Ook kon een van de moeders niet op de naam van haar man komen..? Hm ;)

Toen we het eerste meisje haar tricycle gingen brengen, zij heet Memunatu, dachten we toch echt bij de juiste compound te zijn maar de naam Memunatu leek niemand wat te zeggen. Tot ze het opeens over een andere naam hadden, dat was de naam die zij bij het meisje (en omschrijving) kenden. Het bleek inderdaad wel hetzelfde meisje te zijn, oke handiggg. Nou hebben de mensen hier vaak een religieuze naam, tradionele naam en achternaam. Maar Robert vertelde me dat ze, de Dagumba’s in ieder geval, de achternaam uitzoeken van iemand in de familie waarvan ze na de geboorte vinden dat de baby daarop lijkt. Dus in een en hetzelfde gezin kan het zijn dat niet iedereen dezelfde achternaam heeft, tja dan is het natuurlijk ook wel lastig onthouden..

Zo heb ik jullie verteld over de pasgeboren baby hé? Na het naamgevingfeest ben ik nog een keer terug gegaan om ze een kado’tje; zeep (zo hoort dat hier) en baby poeder te brengen. De baby lag weer bij oma, maar ik kreeg ‘m gelijk op schoot, zo schattig en klein. Net besneden (vinden ze hier btw ook heel bijzonder dat dat bij ons niet standaard is). Toen ik naar de naam vroeg moest iedereen goed nadenken, er werd wat rondgevraagd aan andere familieleden en uiteindelijk wist iemand het te vertellen. Wel grappig dat er een hele ceremonie voor gehouden wordt en dat vervolgens niemand het meer weet. Ze konden er zelf gelukkig, en op z’n Ghanees, ook om lachen ;)

Ik heb een goed feestje gemist geloof ik trouwens hé?! Na NL- Spanje! Ze waren hier ook onder de indruk!

Zo hier laat ik het echt bij. Aju paraplu!Hier inmiddels wel toepasselijk. Het ruilen qua weer is wel gelukt geloof ik of niet?

Daar nog nieuwtjes?

Liefssss

Salimenga Dagban Pag

Het is weer tijd voor een blog maar waar zal ik toch eens over schrijven.. Niet dat ik niets meemaak hoor of de hele dag niets doe want ben nu zelfs in de weer met ‘to do’ lijstjes op dit moment, jupss en dat in Ghana. Btw Salimenga Dagban Pag betekent witte/blanke Dagumba- vrouw, bijnaaa.

Twee weekenden geleden inmiddels heb ik weer een nachtje bij Lianne op de compound geslapen. Daar hebben ze een tv en hebben we samen met ‘de mannen’ uit het gezin de match Nederland – Ghana gekeken. Toch wel bijzonder hoor! Lianne had een deal gemaakt met haar (gast) broer dat als zij zouden winnen, zij drankje voor hen zou kopen en andersom. Na de wedstrijd kregen we Fanta: oranje van kleur. Zij wilden niet ;)

De volgende ochtend waren wij de wedstrijd al wel weer vergeten eigenlijk, maar de Ghanezen overduidelijk nog niet, zat ze geloof ik toch wel een beetje dwars. Maar vol optimisme, want als we weer tegen elkaar moeten spelen, misschien wel in de finale (uhu), winnen zij hoor..!

Leuk vond ik wel om de reclames van de Albert Heijn op die reclameborden aan de rand van het veld te zien, zo lekker Hollands.

Over Holland gesproken. Nicholas, dé man van vrienden van Kassim eigenlijk, gaat over 2 weken voor een maand naar Nederland. Ben zo benieuwd hoe hij dit gaat vinden! Dan kunnen we horen hoe het andersom beleeft wordt. Hoe het hier met project zal gaan, wordt ook een uitdaging, maar we rochelen het wel! Ik denk dat het een hele nuttige en leerzame uitdaging gaat worden ;) We willen per 1 juli ook van start met opgezette distributiepunt, wij zijn er klaar voor, moeten alleen de Ghanezen hier nog beetje in ‘vorm’ krijgen haha.

Nicholas heeft wel wat spanning rondom zijn vertrek en hoe de dingen hier achter te laten. De omstandigheden werken dan ook niet altijd mee.. Hij deelt dit alles gelukkig wel met ons, maar op een gegeven moment werd ook voor mij veel om mee te onthouden. Ja, krijg ik inderdaad ook de ´stress´ dat ik wat vergeet. Dus hebben we samen een lijstje gemaakt van wát hij echt nog moet/wil doen voor vertrek. De rest verschuiven we naar onze ´to do´list, de missie die we samen met de overgebleven Ghanese fieldworkers gaan klaren.

Verder gaat alles hier z’n gangetje, de avonden en nachten zijn koeler, mmm. Heb zelfs niet altijd mijn fan (waaier) meer aan. Helaas is de zon overdag wel erg fel. Mijn ochtendhumeur is al even niet meer langs geweest dus ben benieuwd wanneer ik die weer tegenkom. Komt denk ik ook wel door Willie. Zo schattig met die grote oogjes van dr. Ik noem haar nu prinsess Willie, zoals ze soms loopt te miauwen. Ik maak ook 3x per dag haar etensbakjes schoon en ververs haar eten dus maak haar ook zelf een prinsesje besef ik. Een ‘obolo’ (spreekt uit Oboeloe) prinsesje als ze zo blijft eten ;) Verder speelt ze lekker rond en hangt ze aan Roberts benen en tenen. ’S avonds komt ze vaak even op schoot liggen voor een knuffelsessie. Hier zijn trouwens veel mensen bang voor katten, ook voor Willie, hallo hebben jullie haar gezien, kan toch niet?! Katten hebben hier ‘spirituele’ rol: als ze niet meer naar je toe komen, betekent dat je binnenkort doodgaat of gaat er iets ergs staat te gebeuren. Als de kat(ten) zijn weggelopen van de compound (het huis) ook.. Hm. Verder hebben zwarte katten ook hier een extra spirituele lading, daarin kunnen heksen zijn getransformeerd.

Het moment dat ik zei dat alles wel beetje gewoon geworden is, wordt ik door een van de meisje hier in de buurt meegevraagd naar hun huis. Ze spreekt weinig Engels dus geen idee waarom maar ik was wel benieuwd waar ze nu eigenlijk wonen dus ik volg. Toen ik daar kwam, eerst groet, groet, groet en toen mee naar binnen, een donkere kamer in (lights out). Daar zit ‘oma’ met een ienie minie baby op schoot te badderen. Leek wel of ze samen zaten te badderen maar ze is de baby aan het wassen, speciaal ritueel hier de eerste tijd. Dit doet dan ook dé vrouw met ervaring, dus oma (of andere ervaren vrouw). De baby is een jongetje van 3 dagen oud. De baby heeft nog geen naam, dit gebeurt op precies de zevende levensdag, dan is de naamgevingceremonie. Was wel echt bijzonder om te zien, 3 kommen met water, beetje hiervan in de ander enzovoort, nog wat speciale crèmepjes erbij.

Verder blijven er wel dingen ‘opvallen’ zo had ik mijn fiets uitgeleend aan ons buurmeisje, omdat zij een boodschap ging doen. Wij stonden net op punt om weg te gaan en ik had het hek al gesloten toen ze terug kwam. Dus Robert zei haar dat we straks mijn fiets wel op kwamen halen. Dat kon niet zei ze want haar moeder mocht niet weten dat ze op fiets was weggeweest. Toen ik haar vroeg waarom ze dit niet mocht weten zei ze ‘She will beat me’ maar de echte ‘waarom’ vertelde ze niet. ‘She will beat me’ of ‘I’ll beat you’ is hier trouwens wel veelgebruikt zinnetje maar helaas wordt het ook regelmatig in praktijk gebracht.

Verder gooide de ‘lieve’ vrouw ik altijd mijn fruit en avocado’s bij koop een grote steen naar een koe (en raak..) want de koe was ‘disturbing her’.. Oke. Toen ik dat tegen Robert zei zei hij dat dit ook heel normaal was.. Oke zal wel aan mij liggen dan. . Verder moet ik nog altijd wel even lachen als ik een volgestampte trotro voorbij zie rijden vol met mensen erin, spullen, kippen en geiten op ’t dak en bananen uit de achterklep met de losgemaakte achterbank daar nog tegenaan bevestigd en de achterklep open. Of vrouwen met een toren van slippers of stuk of 7 watermeloenen op hun hoofd, een stoere kerel op scooter met roze fluffy pantoffels aan, de timmermannen die liggen te tukken bovenop een hoge stapel hout en de vrouwen op de grond van hun winkeltje. Wat dat betreft kan alles ;) We hebben wel ontdekt dat dit zeker niet voor alle vlakken in deze cultuur geldt, halleluja sommige dingen kunnen echt niet.

En iedere dag als van huis weg fiets hoor ik hard mijn naam: NAOMI, YA KA YINA; waar ga je heen? En als ik terugkom hetzelfde. Maar nu heb ik hun namen leren kennen dus als zei NAOMI!! roept, roep ik hard: bijv. NAFISAAAA..!! terug.

Over 2 weken heb ik mijn familie alweer op bezoek, erggg veel zin in! En ik heb ook het leuke nieuws te horen gekregen dat ook Benedicta deze kant op komt! Tja en als zij allemaal hierheen komen, dan blijf ik hier en dat kan gelukkig want mijn visum is hopsaflops gewoon in 1x verlengd, no problemos.

Kijk dit keer kwam het ons wel uit dat hier anders met regeltjes om wordt gegaan, want officieel mah je eigenlijk niet langer dan 8 maanden in Ghana blijven, dan moet je tenminste even het land uit. De kerel van de immigratie heeft me letterlijk vol verbazing 3x gevraagd of ik echt een jaar in Ghana wilde blijven, vol bewondering maar er is geen woord gerept over dat dit niet mogelijk is, ook niet bij Lianne, de andere vrijwilliger.

Ik zal het hierbij laten voor nu, next time..!

Hoe is het met jullie? De zon is aangekomen he? Goed zo! Genieten van de eerste BBQ’s (mis ik..!) en terrasjes!

Liefssss, Naomi

PS. Soon meer foto's van Willie!